از آسمان دیده تو

 روی شعرم ستاره میبارد

 در سکوت سپید کاغذها

پنجه هایم جرقه می کارد

 آری آغاز دوست داشتن است

 گرچه پایان راه نا پیداست

من به پایان دگر نیندیشم

که همین دوست داشتن زیباست

بس که امشب لبریزم ز تومی خواهم

 بدوم در میان صحراها

 سر بکوبم به سنگ کوهستان

تن بکوبم به موج دریاها

بس که لبریزم از تو میخواهم

چون غباری ز خود فرو ریزم

زیر پای تو سر نهم آرام

به سبک سایه تو آویزم