غم غروب نگاهت نشست بر روحم

بمان ستاره که بی تو بهار می میرد

میان دشت بنفشه کنار برکه عشق

 برای شهر دلم انتظار میمیرد

دلم به وسعت آلاله های سرخ ست

 وجود آبی احساس پاک و بارانی ست

 چگونه بی تو بمانم بدان بهانه من

دلم هنوز به دست تو زندانی ست

بدان که قصه احساس قصه نیلی ست

 بیا و قصه او را دوباره باورکن

بجای هجرت و اندوه و بی قراری و درد

 بیا و از سر لطف تو فکر دیگر کن

پرنده از غم هجران تو چه باید کرد

 دلم برای نگاهت بهانه می گیرد