یه زخم کهنه روی بالم
یه آسمون که چشم به رام نیست
به غیر واژه ی غریبی
چیزی توی ترانه هام نیست
حتی یه آینه پیش روم نیست
که اسممو یادم بیاره
تنها ترین مسافر شب
تو خلوتم پا نمی ذاره
ازم نخواه با تو بمونم
تو هیچی از من نمی دونی
اگه بگم راز دلم رو
تو هم کنارم نمی مونی
تو هم کنارم نمی مونی
دل من از نژاد عشقه
از تو از ترانه لبریز
یه دنیا غم توی صدامه
مثل سکوت تلخ پائیز
من یه پرنده ی غریبم
من از نژاد آسمونم
میون اینهمه ستاره
من یه شهابه بی نشونم
ازم نخواه با تو بمونم
تو هیچی از من نمی دونی